فضیلت ناتوانی
سال اول دبیرستان در یکی از محلات کهنه و قدیمی تهران درس می‌خواندم. معلّم ادبیات ما روحانی خوش لهجه‌ای بود که «هر کجا هست خدایا به سلامت دارش» گفت سعدی سروده است:
من آن مورم که در پایم بمالند/ نه زنبوری که از نیشم بنالند
چگونه شکر این نعمت گزارم/ که زور مردم‌آزاری ندارم
اگر من به جای سعدی بودم می‌سرودم:
چگونه شکر این نعمت گزارم/ که دارم زور و آزاری ندارم
بعدها دیدم حافظ و اقبال لاهوری هم همین نیم بیت سعدی را تضمین کرده اند که زور مردم آزاری ندارم. توصیۀ عموم عرفا هم این است که ناتوانی از توانایی بهتر است.
سروش، فضیلت ناتوانی، دقیقه ۱۰، برداشت آزاد [اینجا]
اشتباه سعدی
من آن مورم که در پایم بمالند/ نه زنبوری که از نیشم بنالند
چگونه شکر این نعمت گزارم/ که زور مردم‌آزاری ندارم
اگر من به جای سعدی بودم می‌سرودم:
چگونه شکر این نعمت گزارم/ که دارم زور و آزاری ندارم
بعدها دیدم حافظ و اقبال لاهوری هم همین نیم بیت سعدی را تضمین کرده اند که زور مردم آزاری ندارم. توصیۀ عموم عرفا هم این است که ناتوانی از توانایی بهتر است.
سروش، فضیلت ناتوانی، دقیقه ۱۰، برداشت آزاد [اینجا]
اشتباه سعدی
+نوشته شده در پنجشنبه ۱۲ دی ۱۳۹۲ ساعت ۶:۵۱ ق.ظ توسط اشرفی