رسم ماساگت
ماساگت‌ها اصولاً از روی کتاب هرودوت شناخته شده‌اند که در شرق دریای مازندران می‌زیستند. هردوت می‌گوید:
آنان حد طول عمر خود را مشخص نمی‌کنند، بلکه هنگامی که مردی به نهایت پیری رسید همۀ نزدیکان او گرد می‌آیند و او را هم‌زمان با چند رأس حیوان قربانی می‌کنند، سپس گوشت‌ها را می‌پزند و با آن‌ها یک مهمانی ترتیب می‌دهند؛ و به این ترتیب کسانی که روز خود را این‌گونه به پایان می‌برند شادترین‌ها محسوب می‌شوند؛ ولی اگر کسی از بیماری بمیرد او را نمی‌خورند بلکه در زمین دفن می‌کنند و برای بخت بد او که قربانی نشده است، گریه و سوگواری می‌کنند. آن‌ها هیچ دانه‌ای نمی‌کارند؛ بلکه در گله‌های خود زندگی می‌کنند و از ماهی‌های رودخانۀ ارس (احتمالاً سیحون) تغذیه می‌کنند. عمدتاً شیر می‌نوشند. خورشید را پرستش می‌کنند و برای آن اسب قربانی می‌کنند؛ تحت این باور که برای چابک‌ترین خدا باید چابک‌ترین جانور را هدیه داد. [اینجا]
آنان حد طول عمر خود را مشخص نمی‌کنند، بلکه هنگامی که مردی به نهایت پیری رسید همۀ نزدیکان او گرد می‌آیند و او را هم‌زمان با چند رأس حیوان قربانی می‌کنند، سپس گوشت‌ها را می‌پزند و با آن‌ها یک مهمانی ترتیب می‌دهند؛ و به این ترتیب کسانی که روز خود را این‌گونه به پایان می‌برند شادترین‌ها محسوب می‌شوند؛ ولی اگر کسی از بیماری بمیرد او را نمی‌خورند بلکه در زمین دفن می‌کنند و برای بخت بد او که قربانی نشده است، گریه و سوگواری می‌کنند. آن‌ها هیچ دانه‌ای نمی‌کارند؛ بلکه در گله‌های خود زندگی می‌کنند و از ماهی‌های رودخانۀ ارس (احتمالاً سیحون) تغذیه می‌کنند. عمدتاً شیر می‌نوشند. خورشید را پرستش می‌کنند و برای آن اسب قربانی می‌کنند؛ تحت این باور که برای چابک‌ترین خدا باید چابک‌ترین جانور را هدیه داد. [اینجا]
+نوشته شده در یکشنبه ۱۶ آبان ۱۴۰۰ ساعت ۱:۴۸ ق.ظ توسط اشرفی