فلا تشمت بی الأعداء
وَ لَمَّا رَجَعَ مُوسَى إِلَى قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا قَالَ بِئْسَمَا خَلَفْتُمُونِي مِنْ بَعْدِي أَعَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّكُمْ وَ أَلْقَى الْأَلْوَاحَ وَ أَخَذَ بِرَأْسِ أَخِيهِ يَجُرُّهُ إِلَيْهِ قَالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِي وَ كَادُوا يَقْتُلُونَنِي فَلَا تُشْمِتْ بِيَ الْأَعْدَاءَ وَ لَاتَجْعَلْنِي مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (اعراف ۱۵۰)
مگو اندوه خویش با دشمنان
مگو اندوه خویش با دشمنان
+نوشته شده در دوشنبه ۴ فروردین ۱۳۹۹ ساعت ۷:۴۰ ب.ظ توسط اشرفی