اقبال فارسی‌گوی هندی
یکی از عجایب روزگار این بود که کسی در هند به‌دنیا بیاید بدون اینکه حتی یکبار به ایران سفر کرده باشد چنان زبردستی و مهارتی و چیرگی در زبان فارسی پیدا کند که در ردیف شعرای درجه اول زبان فارسی بنشیند. همۀ ما، همه ادیبان و مورخان ادب فارسی می‌گفتند که شاید عبدالرحمان جامی در قرن نهم خاتم الشعرا باشد؛ ما پس از او شاعر بزرگی به عظمت شعرایی مانند انوری، خاقانی، سعدی، حافظ و مولوی نداشته‌ایم و او نقطه خاتمتی در سلسله شاعران پیش از خود بوده است اما با کمال شگفتی دیدیم در قرن بیستم نزدیک صد سال پیش چنین شاعری دوباره از نقطه‌ای به‌پا خاست که گمانش را هم نمی‌بردیم و آن هندوستان بود و دیوان شعری به زبان فارسی عرضه کرد که مانند دوانین پرذخیرۀ پیشینیان، همچنان باید مورد بحث و تحلیل باشد.
سروش، اقبال لاهوری و مهدویت، دقیقه ۵:۴۵، برداشت آزاد
سروش، اقبال لاهوری و مهدویت، دقیقه ۵:۴۵، برداشت آزاد
+نوشته شده در چهارشنبه ۱۵ بهمن ۱۳۹۹ ساعت ۸:۵ ق.ظ توسط اشرفی