اقرار سالک به ناتوانی
در جهان مؤثری جز خداوند وجود ندارد. او یگانه قادر عالم است و چون محدود نیست، برایش فرقی نمی‌کند که پشه بیافریند یا جبرئیل! ذرّه بیافریند یا کهکشان! این تنبّه، این اقرار، این اعتراف، و این یقظه‌ای که در سالک به وجود می‌آید از کیست؟ مگر عنایت خداوند نیست؟ پس بر سالک است که از همۀ عالم بِبُرد و به درگاه خداوند گدایی کند، تا این بیداری را برایش نگه دارد.
آیین رستگاری، علامه حسینی تهرانی، جلسه اول، دقیقه ۵۱، صفحه ۲۸، برداشت آزاد [اینجا]
رَبَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَ هَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً ۚ إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ (آل عمران ۸)
آیین رستگاری، علامه حسینی تهرانی، جلسه اول، دقیقه ۵۱، صفحه ۲۸، برداشت آزاد [اینجا]
رَبَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَ هَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً ۚ إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ (آل عمران ۸)
+نوشته شده در پنجشنبه ۶ مهر ۱۴۰۲ ساعت ۹:۵۰ ق.ظ توسط اشرفی